Door hun snelle ontkieming en groeiwijze en door hun zaadproductie zonder tussenkomst van insecten kan de soort zich goed in zijn omgeving staande houden. Men zou zich kunnen afvragen waarom Frailea's überhaupt nog zaden vormen door bestuiving van geopende bloemen. Dit heeft ongetwijfeld te maken met de biologische noodzaak om chromosomenmateriaal uit de kernen van verschillende planten onderling uit te wisselen. Binnen een bepaalde plantenpopulatie zijn de individuele planten wat betreft hun genetische kenmerken zeker niet identiek. Door onderlinge bestuiving worden steeds genetische kenmerken tussen planten onderling uitgewisseld en ontstaan er nakomelingen met een zekere variatie in hun eigenschappen. Toch vallen deze kenmerken alle binnen die van de soort. Het doel van deze genetische ruilacties is dat de natuur in een populatie planten te allen tijde een zo groot mogelijk reactievermogen wil behouden om bij veranderende omstandigheden de soort te doen overleven (klimaatsverandering, onverwacht lange droogteperiodes, nieuwe concurrerende plantensoorten). Zouden planten zich slechts met onbevruchte zaden en stekken voortplanten, dan zou er uit­eindelijk een kloon van volledig identieke planten kunnen ontstaan. Dit vindt de natuur een niet wenselijke ontwikkeling, want al die planten reageren uniform op bijvoorbeeld droogte of op aanvallen van schimmels, virussen en bacteriën. Een hele populatie zou in één keer kunnen worden weggevaagd. Bij een plantengroep met meer erfelijke variatie zal er altijd wel een aantal planten bij ongunstiger omstandigheden overleven. Het enige waar planten in het algemeen niet tegen zijn opgewassen — en cactussen dus ook niet — en wat ze genetisch ook niet kunnen inbouwen is de verwoesting die de mens teweegbrengt met extensieve veeteelt en kaalslag met bulldozers. Het zal voor de beginnende Fraileaverzamelaar een geruststelling zijn om te horen dat Frailea's wel degelijk met volledig geopende bloemen bloeien al is dit niet zo vaak het geval. Dat Frailea's voor verrassingen kunnen zorgen bewees voor mij F. horstii. Dit is een zuilvormig plantje van hooguit 10 cm lang en 2 cm breed. Het lijkt qua plantvorm op F. alacriportana en F. gracillima, dus niet erg opwindend. Ik had toen ik het plantje kreeg nog nooit een bloeiend exemplaar gezien en ook geen afbeelding ervan in de literatuur. Het wachten was dus weer op een vermoedelijk vrij klein notocactusachtig geel bloemetje, zoals ik dat van de andere soorten wel gewend was. Uitgerekend op een moment dat ons gezin wel wat anders had om de aandacht op te richten — onze oudste dochter was een paar uur tevoren thuis geboren — ontvouwde F. horstii de eerste bloemen. Moeder en dochter lagen rustig te slapen en ik maakte, maniak als ik ben, snel een paar foto's om later eens rustig te kunnen zien wat voor bloem het was geweest. Zeker was wel dat deze Frailea de grootste bloemen tevoorschijn had getoverd die ik bij het geslacht ooit heb waargenomen. Opvallend is ook de karmijnrode kleur van de bloembuis tot aan de aanhechting van de krans meeldraden. Als ik nu na een paar jaar weer naar de foto's kijk en de grootte van de bloem vergelijk met de bloemen die in latere jaren door dezelfde plant zijn geproduceerd, dan valt op dat de eerste bloei qua bloemdiameter nooit meer is geëvenaard. Wat ik me van de temperatuur op de bewuste dag (3 augustus 1982) nog maar al te goed kan herinneren is de ongewone hitte ten gevolge van een gedenkwaardige hittegolf (30 graden in de schaduw). Toch lijkt er bij Frailea's geen duidelijke relatie te bestaan met de hoogte van de temperatuur en de bloeiwilligheid. De heer Prestlé schrijft ten aanzien van de lichtintensiteit dat F. horstii onder natuurlijke omstandigheden in de schaduw onder struikgewas wordt aangetroffen.